استفاده از ظروف استاندارد حمل و نقل فولاد و آلومینیوم از اواخر دهه 1940 و اوایل دهه 50 آغاز شد ، هنگامی که اپراتورهای حمل و نقل تجاری و ارتش ایالات متحده شروع به توسعه چنین واحدهایی کردند. [2] در طول جنگ جهانی دوم ، ارتش آمریكا آزمایشات خود را با ظروف انجام داد تا مواد لازم را به خطوط مقدم ارسال كند. به دلیل زمان لازم برای بارگیری فله و بارگیری کشتی ها ، باربری در بنادر به تأخیر می افتاد. علاوه بر این ، تجهیزات ناشی از زیارت و آسیب در هنگام حمل و نقل متحمل شدند. [1] در سال 1948 ، سپاه حمل و نقل ارتش آمریكا "حمل و نقل" ، یك ظرف فولادی سفت و سخت و راه راه را توسعه داد و قادر به حمل 9،000 پوند (4،082 كیلوگرم) بود. طول آن 8 فوت 6 در طول (2.59 متر) ، 6 فوت 3 در طول (1.91 متر) عرض ، و 6 فوت 10 در (2.08 متر) ارتفاع ، با درهای دوتایی در یک انتهای ، بر روی اسکید سوار شده بود و دارای حلقه های بالابر بود. چهار گوشه برتر.
پس از اثبات موفقیت در کره ، در اواخر سال 1952 ، Transporter به سیستم جعبه Container Express کانکس) تبدیل شد. با افزودن واحد کوچکتر و نیم اندازه به طول 6 فوت 3 در طول (1.91 متر) ، 4 فوت 3 در طول (1.30 متر) عرض و 6 فوت 10
1⁄2 در (2.10 متر) ارتفاع. [6] [7] [nb 2] CONEX ها می توانند در سه سطح بالا جمع شوند و محتویات آنها را از عناصر محافظت کنند. [4] در سال 1965 ، ارتش آمریكا حدود 100000 جعبه CONEX داشت و تا سال 1967 ، بیش از 100000 مورد دیگر برای پشتیبانی از تشدید جنگ ویتنام تهیه شده بود ، [7] [10] كه این اولین برنامه در سراسر جهان ظروف بین مدلی بود. [4] بیش از سه چهارم فقط یک بار حمل و نقل شد ، زیرا آنها در تئاتر باقی مانده اند. جعبه های CONEX به اندازه محتویات آنها ، به ویژه برای تأسیسات ذخیره سازی در جایی که گزینه دیگری وجود نداشت ، برای سربازان نیز مفید بود. [10]